İsmayıl Şıxlı Azərbaycan xalqının yaddaşında əbədi yaşayacaq
Azərbaycan dünyasında İsmayıl Şıxlı var idi. O, bu dünyadan köçdü. Lakin
Azərbaycan dünyasında İsmayıl Şıxlı adı əbədi qaldı. Allah ona hər şey bəxş
etmişdi: boy-buxun və qəddi-qamət, kişi yaraşığı və kişi bütövlüyü, sadəlik və
məğrurluq, nəhayət, zəka və talant. Etiraf edək ki, Allah təala yaratdığına heç
də həmişə bu qədər gözəl və insani keyfiyyətlər bəxş etmir. Məhz İsmayıl
Şıxlıda bu keyfiyyətlərin hamısı onun şəxsiyyətini ziynətləndirirdi və özündə
bu üstünlüklərini bilməsinə baxmayaraq, onları biruzə verməzdi. İsmayıl müəllimin ölümündən sonra mənim üçün yeri həmişə görünən boşluq
qaldı! Elə bil mənim də dünyam ölüb. O, mənim üçün tək böyük yazıçı, pedaqoq,
siyasi xadim deyil, həm də sirdaş, həmdərd, həmfikir olan böyük qardaş idi.
Yaradıcılığı və özü ilə çoxdan tanış olmağıma baxmayaraq, dostluğumuzun tarixi
çox da uzun deyil. Amma elə bil bir ailədə dünyaya gələndən sonra, uşaqlıqdan
bir-birimizi itirərək, həmişə axtarışda olub uzun həsrətdən sonra qoca vaxtımızda
tapışmışıq. Son səkkiz ildə bir gün belə görüşüb söhbət etmədiyimiz gün olmayıb,
söhbətlərimizdən doymadığımıza görə hər gün həsrətlə ayrılıb ertəsi gün
sevinclə görüşərdik. Bu qədər insani keyfiyyətlərin bir adamın simasında
cəmləşməyi insanı heyrətə gətirirdi. Mənim 74 yaşım var, böyük həyat yolu
keçmişəm, dünyanın acısını, şirinini çox dadmışam, bəzən məni hər şey
usandırıb. Amma İsmayılla ünsiyyətdən doymazdım, çünki hər görüşümüzdə onda yeni-yeni
gözəl keyfiyyətlər kəşf edirdim. Uzun-uzadı söhbətlərimiz olardı ədəbiyyatdan,
tarixdən, sənətdən, siyasətdən, daha nə bilim nədən, bir sözlə, hər şeydən. İsmayıl müəllim çox gözəl müsahib idi, həm də demokratik və prinsipial.
Mübahisələrimiz də az olmazdı, lakin onu məntiqlə və ya sənədlə inandıranda
razılaşardı, özü də minnətdarlıqla, bəzi dayazlar kimi inadkarlıq etməzdi.
Razılaşmayanda isə, mübahisəni davam etdirməyi sevməzdi, amma müsahibin xətrinə
də dəyməsin deyə "Niyə, sənin də dediyində məntiq var, amma mən öz fikrimdə
qalıram" deyə mübahisəni kəsərdi. Belə hərəkət son dərəcə daxili
mədəniyyəti olan alicənablığa məxsusdur. İsmayıl heç bir zaman xoşu gəlmədiyi adamdan gileylənməzdi, elə adam
barədə söhbət gedəndə susardı, öz bədxahlarınnan görüşəndə incikliyini biruzə
verməzdi. Artıq neçə ildir ki, İsmayıl Şıxlı həsrətindəyəm. Bu müddət nə qədər artdıqca,
mən onun dünyasına yaxınlaşıram. Nə az, nə də çox, xəyalən onunla görüşməyim,
söhbətləşməyim, onunla məsləhətləşməyim. Çünki bu söhbətlərə biz adət etmişdik. 1950-ci ilin axırlarından başlayan tanışlığımız sonralar dostluq
səviyyəsinə qalxdı və daha sonralar isə ümumi faciəmiz olan Qarabağ
hadisələrindən sonra mənəvi qardaşlığa çevrildi. O vaxtlar biz həmişə
Azərbaycanda cərəyan edən hadisələrin ən qaynar nöqtəsinə birgə gedərdik. O
zamanlar Azərbaycanın müstəqilliyi haqqında düşünmək və danışmaq mümkün belə
deyildi. O dövrü yaşayanlar onu çox yaxşı bilirlər. Lakin arabir heç belə
söhbətlərdən də qaçmazdıq, bir qədər dərdləşərdik. Mən heç şübhə etmirəm ki,
İsmayıl Şıxlı ilk demokratik dövlətimizin yarandığı dövrdə yaşamış olsa idi,
hökmən Məmmədəmin Rəsulzadə, Fətəli xan, Nəsib bəy, Usuf bəy, Əlimərdan bəy
Topçubaşov, Əhməd Cavad və s. ilə bir cərgədə olardı. Mən hələ onun yazıçılıq
məharətindən danışmaq istəmirəm, çünki bu, ədəbiyyatşünasların işidir. Lakin
onu mənə sevdirən onun Cahandar ağası olubdur. Hələ o dövrdə qubernatorun təkidinə baxmayaraq, Cahandar ağa öz torpağı
uğrunda həlak olur, öz intiqamını özü alır. Onun yazıçılıq səriştəsi və
şəxsiyyəti yazıçılığına, yazıçılığı isə şəxsiyyətinə yaraşırdı. Rəhmətlik elə bil
bu günlərimizi görürmüş. Cahandar ağanın öz torpağını satmaması İsmayıl Şıxlı
təfəkkürünün müasir təzahürü idi. İsmayıl Şıxlı Vətənini sevən, əqidəli, cəsarətli, yüksək intellektli
böyük bir şəxsiyyət idi. Mən dediklərimi təsdiqləmək üçün 1990-cı ildə yanvarın
24-də Bakı şəhərində Azərbaycan Kommunist Partiyası Mərkəzi Komitəsinin (Sov.İKP
MK-nın) plenumundakı 20 yanvar faciəsi haqqında məlumatla dediklərimi təsdiq
etmək istəyirəm. Bakıda "Qanlı 20 Yanvar" hadisəsini törətdilər. Bu işi təşkil
etmişdilər, məqsədyönlü iş aparırdılar. Oxşar hadisələri Tbilisi və Vilnüsdə də
törətmişdilər, tarixdə görünməmiş bir hadisə baş verdi. Sovet dövləti öz
qoşunlarını Bakıya yeritməklə bir gecə ərzində min nəfərdən artıq azərbaycanlını
qətlə yetirməklə və yaralamaqla tarixdə öz xalqına qarşı qanlı cinayət törətdi.
Bu hadisələrdən sonra bunları müzakirə etmək üçün, yanvarın 24-ü plenum
çağırıldı, mənim məqsədim də o plenumda İsmayıl Şıxlının çıxışı barədə
danışmaqdır. Plenumda Sov.İKP MK-nın nümayəndələri də iştirak edirdi. Plenumda
faciənin səbəbləri və faciənin günahkarları aydınlaşmalı və lazımi tədbirlər
görülməli idi. Çox məsul və gərgin bir dövr idi. Bu vaxt xitabət kürsüsünə
təmkinli və mətin addımlarla İsmayıl Şıxlı yaxınlaşdı. İsmayıl Şıxlının
cəsarəti və xarakteri hamısı bu çıxışda özünü göstərdi. İsmayıl Şıxlı ilk sözündən bu qanlı yanvar hadisələrinin törədicisi
Sov.İKP MK-nın baş katibi M.Qorbaçovu qan içən adlandırması, Yazovu cəllad
adlandırması, bu zalda oturanları lərzəyə gətirdi. Belə bir hadisənin
törənməsinə baxmayaraq, Sov.İKP MK hələlik hakimiyyətdə idi. Azərbaycanda
Azərbaycan kommunist partiyası onun davamçısı idi. İsmayıl Şıxlının sözləri heç bir zaman mənim yadımdan çıxmaz. O, sözünə
belə başladı: "Mən 1941-ci ildən 1945-ci ilə qədər cəbhədə olmuşam. Cəbhə
yolumu Almaniyada başa vurmuşam. Cəbhədə də Kommunist partiyasına keçmişəm.
İndi mən çox təəssüf edirəm ki, belə bir hərəkət etmişəm”. Axır sözünü o, bu cümlələrlə bitirdi: - Bakıya daxil olan sovet qoşunları alman faşist esesçilərindən belə
qəddar idilər. Mən belə partiyaya xidmət etmək istəmirəm. Bu söz partiya
biletini Qorbaçovun üzünə çırpmaq idi. İsmayıl Şıxlı sözü elə yerdə demişdi ki,
oturanların hamısının təəccübünə, həyəcanına səbəb olmuşdu. Bundan sonar məhz
qəribə hadisələr baş verdi. O dövrdə partiya biletini tullayanların sayı xeyli
artdı. Bunların arasında görkəmli adamlar da var idi. Ancaq bəziləri partiya
biletlərini sonradan geri qaytardılar. Çünki rəhbərlik təkid edirdi, müəyyən
vasitələrə əl ataraq bunları partiya biletlərini geri qaytarmağa vadar edirdi. Mən belə bir hadisənin şahidi oldum ki, hər tərəfdən İsmayıl Şıxlıya
partiya biletini geri götürmək üçün təsirlər göstərilirdi. Lakin İsmayıl Şıxlı
qətiyyətli adam idi, heç cür onu bu fikirdən döndərmək olmazdı. İş o yerə çatdı
ki, axırıncı qurultayda İsmayıl Şıxlı partiya biletini tullamasına baxmayaraq Azərbaycan
KP MK-nın tərkibinə və Sov.İKP-nin axırıncı qurultayına həlledici səslə
nümayəndə də seçildi. Yenə də İsmayıl Şıxlı öz fikrindən dönmədi, partiya bileti
ilə birdəfəlik vidalaşdı. Bu o vaxt idi ki, hələ partiya yaşayırdı. Artıq hiss
edirdilər ki, partiya ölür. Ancaq İsmayıl Şıxlı partiyanı tərk edəndə partiya
hələ yaşayırdı. Bax, İsmayıl Şıxlı cəsarəti, qətiyyəti burada özünü göstərdi. Sov.İKP,
sovet hökumətinə olan münasibət onun genlərindən gəlirdi. İsmayıl Şıxlı zadəgan
nəslindən idi və nəsilləri çox müsibətlər
görmüşdü. Yaxın qohumu çar rus ordusunun generalı Cavad bəy Şıxlinski vaxtı ilə
Gəncə üsyanının komandanı olmuşdu. Onun başqa qohumları Vətəni tərk edərək
Türkiyədə, İranda və s. ölkələrə emiqrasiya etmişdilər. Bu, İsmayıl Şıxlıda
müəyyən bir iz qoymuşdu. İsmayıl müəllim bütün işlərini həmişə ölçüb biçməyi sevərdi. Bir işi görməzdən
əvvəl düşünərdi, nəticəsini təsəvvür edəndən sonra qərar qəbul edərdi. Günlərin
bir günü bizi respublika rəhbərliyinin yanına çağırdılar və dedilər ki, Qazaxın
Qaymaqlı kəndində ermənilərlə münasibət olduqca kəskin və gərgindir. Birlikdə
Qazaxa yollandıq. İsmayıl müəllimin iştirakı ilə böyük bir faciənin qabağı
alındı. Səhəri günü biz Tovuz rayonunun ermənilərlə həmsərhəd olan Əlibəyli
kəndinə gəldik. Sərhəddə yerləşdiyinə, demək olar ki, hər gün ermənilərlə döyüş
vəziyyətində olmasına baxmayaraq, bu kəndin igid sakinlərindən bircə nəfəri də
kəndi tərk etməmişdi. Baxmayaraq ki, kənddə dağıntılar var idi. Bu kənddən bir
qədər aralı kiçik bir çayın kənarında yenicə yaradılmış bir balaca əskəri hissə
döyüş vəziyyətində idi. Biz İsmayıl müəllimlə birlikdə onların görüşünə getdik.
Onlar bizim gəlişimizdən çox sevindilər. Xeyli söhbət etdik. İsmayıl müəllim
keçmiş vətən müharibəsi iştirakçısı kimi öz cəbhə həyatından çox maraqlı
söhbətlər etdi və onlara xeyir-dua verdikdən sonra biz onlardan aralanıb
yolumuza davam etdik. İsmayıl müəllimin çox incə yumor hissi də var idi. Zarafatı çox sevirdi.
Çox ciddi görkəmi olmasına baxmayaraq, ancaq zarafat etməyi də bacarırdı.
Ələlxüsus bu zarafatları mərhum, gözəl şairimiz Hüseyn Ariflə olurdu və o haqda
bir "Lətifələr" kitabçası da var. Bir gün İsmayıl müəllim mənə dedi ki, bəs Hüseyn xəstədir, evdə
yataqdadır, gəl ona bir baş çəkək. Dedim ki, böyük məmnuniyyətlə. Getdik Hüseyn
Arifin evinə, ona baş çəkməyə. Bir qədər söhbətdən sonra Hüseyn Arifin kefi
açıldı, sazı götürdü ki, bizə saz çalsın. Sazı çaldı "Ruhani” havasını, özü də
çox yavaş-yavaş çalırdı. Elə çalırdı ki, üçümüz gücnən eşidirdik, o biri otaqda
heç eşidiləsi deyildi. İsmayıl müəllim Hüseyn Arifə dedi ki, qorxursan ki, xaric vurasan? Bəlkə
ona görə belə yavaş çalırsan? Hüseyn Arif dedi ki, ona görə yox. Dedi ki,
rəhmətlik aşıq Ələsgər bərk çalan aşığa deyib ki, sən sazın çanağında yoxsa at
çapırsan? Bu nədi belə bərkdən çalırsan, adam sazın səsini yaxşı eşitmir,
musiqini hiss etmir. Çalınan aşıq havası yaxşı çatmır adama. Bunu dedi və öz
çalğısına davam etdi. Bundan sonra mən belə bir sual verdim ki, ay Hüseyn müəllim, sənin
haqqında ki, bu qədər lətifələr düzəldiblər, bunlar doğrudurmu? Dedi ki, kimdir
düzəldən bunu? Bunu edən bax budur, bu yanındakı qoca. Ona hərdən qoca deyirdi.
"Çoxunu özündən toxuyur da, nə edim?" İsmayıl müəllim dedi ki, istəyirsən 1-2-ni sənin yanında deyim, əgər
belə deyilsə, təkzib elə. Başladı nəql etməyə. Bir gün Moskvadan Yazıçılar İttifaqının məsul katibi Surovtsev gəlmişdi
Bakıya. Biz "İnturist”də (o zaman mehmanxana. Artıq sökülüb – red.) ona
qonaqlıq verirdik. Bu qonaqlıqda mən səni təqdim edəndə dedim ki, bu, bizim məşhur
şairimiz Hüseyn Arifdir. Özü də bu yaxınlarda ona "Qırmızı əmək bayrağı ordeni"
veriblər. Belə deyəndə sən yavaşca mənə dedin ki, ayə, denən ki, Bəxtiyar
Vahabzadəyə "medal" veriblər. İsmayıl müəllim bunu deyəndə, Hüseyn
Arif dedi ki, "bəli, bu olub". Bundan sonra ikinci bir əhvalatı danışdı. Dedi ki, siz Gəncədən keçəndə
Yusif Səmədoğlu ilə birlikdə maşını bir dölmənin (dalanın) qabağında dayandırıb
deyibsiniz ki, "bu dölməni görürsənmi, bu dölmədən bir vaxt 100 camış çıxırdı, bir
alim. Azərbaycan Kənd Təsərrüfatı İnstitutu bu şəhərdə fəaliyyət göstərəndən
sonra bu dölmədən 100 alim çıxır, bir camış". Bundan sonra bir neçə lətifə də danışdı, bunların bəzisini Hüseyn Arif
təsdiqlədi, bəzisini təkzib etdi. Ancaq buna baxmayaraq, əhval-ruhiyyəsi
yüksəldi. İsmayıl Şıxlı çox təvəzökar bir adam idi. Yadımdadır, 1989-cu ildə onun
70 illik yubileyi ərəfəsində ona belə təklif verəndə, o, heç həvəs də göstərmədi.
Lakin dostlarının təkidi ilə onun 70 illik yubileyi Akademik Dram Teatrında çox
sadə bir şəkildə keçirildi. Orada İsmayıl Şıxlı gözəl çıxış etdi. Yadda qalan
bir yubiley gecəsi oldu. 1994-cü ildə İsmayıl müəllim bir az nasaz idi, mən də onlara getmişdim.
Birdən ona zəng oldu ki, onun 75 illik yubileyini keçirmək məqsədilə komissiya yaratmaq
istəyirlər. İsmayıl Şıxlı buna qəti etiraz etdi, 75 illik yubileyinin
keçirilməsinə razılıq vermədi. Dəstəyi asandan sonra biz söhbət etdik. Söhbət əsnasında dedi ki, ay
Tofiq, belə bir gərgin vaxtda, xalqın ağır vaxtında, torpaqlarımızın əlimizdən
getdiyi bir vaxtda, bu qədər qaçqının olduğu bir vaxtda yubiley keçirməyin mən
əleyhinəyəm. Ona görə ki, mən bunu özümə sığışdıra bilmirəm və buna qətiyyən
yol verə bilmərəm. Doğrudan da onun 75 illik yubileyi etirazı ilə keçirilmədi. Ancaq ev
şəraitində özümüz qeyd etdik və İsmayıl müəllimin özünün iştirakı ilə olan bu
ev qonaqlığında, çox gözəl məclisdə dostları ürək sözlərini dedi, İsmayılın da
əhval-ruhiyyəsi yüksəldi. İsmayıl müəllimlə keçirdiyimiz günlərin xatirələri çoxdur. Mən bunu
Gəncədə çox məşhur olan əfsanə ilə qurtarmaq istəyirəm. Bu əfsanə böyük
Azərbaycan şairi Mirzə Şəfi Vazeh haqqındadır. Bir gün Mirzə Şəfi Vazeh öz dostları ilə bir məclisdə əyləşmişdi. Burada
Mirzə belə bir söz deyib. Deyib ki: "Əgər sizə bir gün desələr ki, Mirzə
Şəfi Vazeh ölüb, inanmayın. Desələr ki, onu yudular, kəfənə tutdular, apardılar
qəbiristanlığa, inanmayın. Desələr ki, Mirzə Şəfini basdırdılar, üstünü
torpaqladılar, inanmayın. Əgər desələr ki, Mirzə Şəfini onun dostları yaddan çıxarıb,
unudub, onda inanın ki, mən ölmüşəm". İsmayıl Şıxlı heç bir zaman yaddan çıxan şəxsiyyət deyil. İsmayıl Şıxlı
Azərbaycan xalqının yaddaşında əbədi yaşayacaq. Nə qədər Azərbaycan xalqı
yaşayır, o qədər İsmayıl Şıxlının xatirəsi yad olunacaq. Allah ona rəhmət
eləsin! Tofiq BAĞIROVİsmayıl Şıxlı ilə
birgə günlərim
Facebook-da paylaş